Bartosz Ostrowski (?91) tancerz, aktor, choreograf. Absolwent PWST w Krakowie, Warsaw Dance Department oraz członek Kolektywu Dotcompany. Występuje w ?Głosie ludzkim? w reżyserii Mai Kleczewskiej w Teatrze Wielkim Operze Narodowej oraz w ?Bataille i świt nowych dni? w reżyserii Anny Godowskiej i Sławomira Krawczyńskiego w Art Stations Foundation . W swoich pracach tworzy instalacje tekstu i ruchu, poszukując nowych dróg komunikacji z widzem. W Warszawskim Muzeum Tańca zajął się interpretacją artystyczną stylu pracy choreograficznej szkoły Janiny Mieczyńskiej. Nieobecność podobnej placówki w dniu dzisiejszym jest głównym motywem powstawania jego pracy solowej. Autor, korzystając ze znanych polskiej choreografce metod Rudolfa Labana oraz Emila Dalcroze?a, skonstruował performatywne ćwiczenie, skupiające się na aspektach przestrzeni i czasu, aby odnieść się do współczesnych możliwości edukacji tanecznej w Polsce.
Janina Mieczyńska-Lewakowska (26 XI 1888 Warszawa – 29 XI 1981 Warszawa), tancerka, choreograf, pedagog. Po ukończeniu szkoły średniej studiowała dwa lata rysunek i malarstwo w Warszawie, następnie była słuchaczką Instytutu Rytmiki i Umuzykalnienia Emila Jaques-Dalcroze’a w Genewie i Hellerau pod Dreznem. W 1912 już jako absolwentka, założyła w Warszawie prywatną szkołę Rytmiki i Plastyki, przekształconą w 1913 w filię Instytutu Jaques-Dalcroze’a, pod jej kierunkiem. W okresie I Wojny Światowej, studiowała taniec plastyczny w Instytucie Muzycznym Szora w Moskwie (1915-18). W sezonie 1918/19 wznowiła działalność jej warszawska szkoła, przy czym program rozszerzono o metody Isadory Duncan. Placówka ta, działająca regularnie do września 1939 położyła wielkie zasługi dla rozwoju polskiego tańca artystycznego, cieszyła się popularnością i największym uznaniem fachowej krytyki. Zespół jej zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie w Wiedniu (1934), również poszczególne tancerki odnosiły sukcesy w tańcach solowych. Szkoła wykształciła wiele wybitnych tancerek estradowych i scenicznych, kilkunastu pedagogów. W latach 1921-32 wykładała także rytmikę w Oddziale Dramatycznym Warszawskiego Konserwatorium, a w latach 1932-39 rytmikę i plastykę w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej.
Artur Grabarczyk – tancerz, choreograf i filmowiec. Absolwent Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Gdańsku oraz Northern School of Contemporary Dance w Leeds (UK), którą ukończył z wyróżnieniem. Tańczył w Bałtyckim Teatrze Tańca oraz Scottish Dance Theatre (UK), gdzie miał okazje pracować z najwybitniejszymi twórcami współczesnego teatru tańca na świecie m.in. Damien Jalet, Sharon Eyal, Anton Lachky, Jo Stromgren, Fleur Darkin. Występował na scenach całego świata m.in. w Wielkiej Brytanii, Polsce, Francji, Niemczech, Włoszech, Rumunii, Indiach, Chinach, Meksyku, Brazylii i Korei Południowej. Po powrocie do Polski nawiązał współpracę z Teatrem Tańca Zawirowania, Kolektywem Artystycznym Format Zero oraz Reprezentacyjnym Zespołem Artystycznym Wojska Polskiego. Artur podczas Nocy Muzeów Warszawskiego Muzeum Tańca zaprezentował współczesną interpretację postaci Feliksa Parnella. Swoją pracę opierał na istniejącej dokumentacji zdjęć oraz dzienników, które pisał polski baletmistrz.
Parnell Feliks, właściwie Feliks Jan Grzybek (1898?1980), był synem Jana i Julii Grzybków (ogrodnika i kwiaciarki), mężem tancerek: Niny Pawliszczewej, Zizi Halamy, Marii Łapińskiej, ojcem tancerki Magdaleny Parnell. Polski tancerz, choreograf, kierownik baletu. W latach 1915?1921 był solistą opery w Odessie, a równocześnie od 1917 choreografem. W 1921 powrócił do Warszawy, gdzie współpracował z teatrami operetkowymi, kabaretami, rewiami (m.in. Qui pro Quo, Nowości, Stańczyk). W 1925 stworzył własny zespół taneczny, z którym występował we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Szwajcarii, Algierze, Tunisie. Od 1931 z żoną Zizi Halamą tworzyli duet, który był atrakcją wielu warszawskich scen (np. w Teatrze Polskim w Zemście nietoperza J. Straussa, 1932). W 1934 zorganizował dziesięcioosobowy Balet Parnella, który pod nazwą Ballet Polonais de Parnell odnosił sukcesy za granicą do 1939 (m.in. we Francji, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Austrii). W 1936 otrzymał I nagrodę na olimpiadzie tanecznej w Berlinie. Podczas okupacji występował w jawnych teatrach (Nowości, Miniatury).
Gosia Gajdemska – Choreografka, tancerka, performerka, edukatorka w obszarze tańca i teatru. Od ponad 10 lat realizuje autorskie projekty artystyczne i społeczne. Umiejętności zdobywała m.in. w Instytucie Dynamiki Tańca i Ruchu/Essen, Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance/Londyn, Tanzfabrik Berlin jako stypendystka programu Dance Intensive 2014/2015. Stypendystka Alternatywnej Akademii Tańca 2017 realizowanej przez Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk. Obecnie mieszka i pracuje w Berlinie.
Tacjanna Wysocka (ur. 31 stycznia 1894 w Moskwie zm. 2 kwietnia 1970 w Warszawie) ? polska tancerka, choreograf, pedagog i teoretyk baletu, publicystka. Pochodziła z polsko-rosyjskiej rodziny o zamiłowaniach artystycznych. Absolwentka Uniwersytetu Smolnego w Sankt Petersburgu. W 1911 wstąpiła do petersburskiego Instytutu Gimnastyki Rytmicznej, przygotowującego do rzadkiego w początkach XX wieku zawodu rytmiczki. Po wybuchu rewolucji październikowej wyjechała do Polski, do Warszawy i wraz z mężem Stefanem Wysockim otworzyła Szkołę Umuzykalnienia, a później Teatr Sztuki Tanecznej. Do wybuchu II wojny światowej kierowany przez nią zespół występował m.in. w warszawskim Qui Pro Quo, a także w filmach oraz gościnnie za granicą. Występowała w rewii paryskiej Casino de Paris. Była też wykładowcą w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (PIST) w Warszawie. Po 1945 pracowała jako baletmistrz w częstochowskim Teatrze Miejskim. Następnie była choreografem w Teatrze im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. W latach 1946-51 założyła i prowadziła Szkołę Tańca Scenicznego, która to przekształciła się w Szkołę Baletową ? najpierw z siedzibą w Sosnowcu, a następnie w Bytomiu. Szkoła ta ? obecnie Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa w Bytomiu ? jest najstarszą placówką tego typu w Polsce. Po upaństwowieniu szkoły w 1951 Tacjanna Wysocka była jej kierownikiem artystycznym. W 1952 roku powróciła do Warszawy. Wykładała gimnastykę artystyczną w Akademii Wychowania Fizycznego. Pod koniec życia poświęciła się pracy publicystycznej na temat historii tańca i krytyce tańca.
Iwona Wojnicka – artystka niezależna, tancerka i choreografka z zamiłowaniem do Ausdruckstanz. Absolwentka czteroletniego Certyfikowanego Kursu Analizy Ruchu w Eurolab, w Berlinie. Odbyła trzyletni staż zawodowy w Codarts, w Rotterdamie. Doświadczenie sceniczne zdobywała na osi Niemcy – Izrael – Japonia we współpracy z udziałem znanych tancerzy, choreografów i badaczy tańca. Jej biografia taneczna obejmuje praktykę według trzech stylów: 2010 ? 2017 Laban; 2003 ? 2010 Butoh; 1996 ? 2001 Pantomima. Wszystkie fazy jej tanecznej biografii to treningi fizyczne, współpraca projektowa oraz produkcje, master klasy oraz konferencje naukowe. Jej życiowe doświadczenia są główną inspiracją jej prac scenicznych. Od 2003 roku jest liderką Kolektywu Artystycznego i Stowarzyszenia Format Zero oraz członkinią Eurolab, Berlin. Działa w Komisji do Spraw Tańca przy Urzędzie m. st. Warszawy.
Pola Nireńska (wł. Nirensztajn), ur. 22 lipca 1910 w Warszawie, zm. 25 lipca 1992 w Bethesda ,USA – warszawska tancerka i choreografka żydowskiego pochodzenia, której początki kariery przypadają na okres międzywojenny. W latach 1929-1931 była uczennicą szkoły Mary Wigman w Dreźnie, a następnie zakwalifikowała się do jej zespołu, z którym odbyła tourne po Europie i Stanach Zjednoczonych . Gdy Hitler doszedł do władzy, Nireńska uciekła z Niemiec i wróciła do Warszawy. W 1933 została laureatką Międzynarodowego Konkursu Tańca Artystycznego w Warszawie. Następnie uczyła się i współpracowała ze Szkołą Rytmiki i Plastyki Janiny Mieczyńskiej. Na Kongresie Tańca w Wiedniu w 1934 zdobyła nagrodę za autorskie choreografie ?Ballada japońska? oraz ?Krzyk?. Ponadto, zespół Janiny Mieczyńskiej, w którym wystąpiła, zajął I miejsce za spektakle ?Suita odwieczna? i ?Taniec chłopski?. Pola Nireńska otrzymała stypendium ministerialne, dzięki któremu mogła uczyć się u Rosali Chladek. Następnie współpracowała z operą we Florencji. W 1935 w ucieczce przed prześladowaniami antysemickimi przeprowadziła się do Londynu. W 1949 wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Została żoną Jana Karskiego.