Idea

Muzeum to projekt prezentujący dorobek Pionierów Tańca Modern w Warszawie z lat 1918 – 1939, w interpretacji obecnie tworzących w stolicy tancerzy i choreografów, których reprezentują Gosia Gajdemska, Artur Grabarczyk, Bartosz Ostrowski i Iwona Wojnicka. Muzeum Tańca to przedsięwzięcie Kolektywu Artystycznego Format Zero, które zachęcić ma mieszkańców Warszawy do odkrywania historii i tożsamości miasta przez pryzmat tańca.

W okresie międzywojennym Warszawa była w centrum uwagi społeczności tanecznej w Europie. To właśnie stolica gościła Międzynarodowy Konkurs Choreograficzny w 1933 roku, na którym spotkały się najważniejsze osoby świata tanecznego, a w jury zasiadał m.in. Rudolf Laban. W konkursie drugie miejsce zajęła Pola Nireńska, absolwentka szkoły Mary Wigman, później osiadła w Waszyngtonie tancerka, prywatnie żona Jana Karskiego. Pola Nireńska wystąpiła także w dwóch spektaklach szkoły Rytmiki i Plastyki prowadzonej przez Janinę Mieczyńską. Natomiast Szkołę Umuzykalnienia prowadziła w tamtym okresie Tacjanna Wysocka. Do twórców wówczas działających  należy także słynny baletmistrz Feliks Parnell. Te cztery wybitne postaci, ich choreografie i styl taneczny, będą źródłowym materiałem i inspiracją do etiud tanecznych w wykonaniu współczesnych warszawskich tancerzy.

Kontekst europejski Pionierów Tańca Modern to przede wszystkim wielkie nazwiska rewolucjonistów, takich jak Rudolf Laban, Mary Wigman, Kurt Jooss i Émile Jaques-Dalcroze. Laban pokazał światu, że ciało jest trójwymiarowe i taniec też może taki być. Mary Wigman udowodniła, że podstawy baletowe nie są konieczne, a najważniejsze w tańcu to móc wyrażać siebie. Kurt Jooss spektaklem Zielony Stół z 1932 roku zmienił perspektywę tańca, pokazując choreografię, której tematem była wojna. Dalcroze rozwinął autorski system ćwiczeń, traktując ludzkie ciało jako najważniejszy instrument muzyczny. Warszawscy tancerze z tamtego okresu święcili triumfy na pokazach i festiwalach Tańca Modern organizowanych w całej Europie.

Projekt Warszawskie Muzeum tańca wyróżnia się na mapie kulturalnej miasta oryginalną i atrakcyjną koncepcją popularyzacji historii i wiedzy o sztuce tańca. Projekt wpisuje Warszawę na listę miejsc, gdzie taniec jest rozpatrywany w kategoriach dóbr kultury i tożsamości jej mieszkańców. Ogromne zainteresowanie tańcem w Warszawie, rozliczne szkoły, inicjatywy oraz wypełnione sale taneczne nie przekładają się jednak na wiedzę o najnowszej historii polskiego tańca. Warszawskie Muzeum Tańca ma przywrócić pamięć o sławnych postaciach, których prace były rozpoznawane w okresie międzywojennym w całej Europie.

Warszawskie Muzeum Tańca inspirowane jest Musee de la danse wybitnego choreografa Borisa Charmatza